Een natuurlijk ademritme heeft een inademing, gevolgd door een uitademing gevolgd door een pauze, die telkens vloeiend in elkaar overgaan, als in een cirkel. Een drie-eenheid waarbij de één niet zonder de ander kan, de één de ander opwekt. Inademen is energie opdoen, ontvangen, leven: onze eerste ademtocht in het leven is een inademing. Uitademen is loslaten, geven, sterven; onze laatste ademtocht is een uitademing. De pauze na de uitademing is bestendigen, blijven, enkel zijn, leeg en stil. Waarin er weer ruimte komt voor een inademing enz. enz. Zoals het leven dat een scheppende kracht, een vernietigende kracht en een behoudende kracht heeft, mooi verbeeld in Brahma, Krishna en Vishnu, waarbij de één niet kan bestaan zonder de ander.

Het is van groot belang dat de adem vrij is, het ritme van de adem in balans, want de adem is de drager van prana , levensenergie. Het natuurlijke ademritme de ruimte geven doen we door ons er niet mee te bemoeien. Want hoe meer er een ik is die van alles moet of van alles wil, hoe meer we ingrijpen op die natuurlijke ademstroom. Hoe meer we aannames en gewoontepatronen volgen en de teugels strak in handen willen houden, hoe meer we ‘ikken’ zou je kunnen zeggen, hoe meer het ademritme verstoort wordt. Als er dan nauwelijks een uitademing en helemaal geen pauze meer is, dan raken we uitgeput en opgebrand. We nemen niet of nauwelijks prana op. Het gaat er dan ook om dat we steeds meer vertrouwen ontwikkelen dat hét ademt in ons, steeds minder een ik, die zich ermee bemoeit. Het sleutelwoord is hier dan ook: laten. De inademing laten komen, de uitademing laten gaan, de pauze toelaten. Het niet-doen. Een uitdaging in onze doe-maatschappij. En dan helpt het om de adembeweging letterlijk te voelen in het lichaam: het uitzetten bij de inademing, het terugkomen bij de uitademing en het blijven in de pauze. Hoe staat het met jouw ademritme zo gedurende de dag? Kun je dat met open en nieuwsgierige aandacht waarnemen?