De adem van onderaf ervaren, vanuit de onderbuik, de bekkenbodem en de onderrug is de sleutel tot de verbinding met ons zelf. Met hét Zelf, onze bron, dat wat we werkelijk zijn, die open aandacht waarin alles gelijkwaardig verschijnt. Zonder voorkeur, zonder afkeer. Onthecht van dat wat we prettig en onprettig vinden. De adem van bovenaf ervaren geeft verbinding met het hoofd, het denken. En juist het denken versluiert en vernauwt die open aandacht, zodat we niet meer helder kunnen waarnemen wie we werkelijk zijn.

Om nu letterlijk die adem van onderaf te ervaren, die adembeweging in de onderbuik, bekkenbodem en onderrug te voelen, is het nodig dat die hele onderkant van de romp mobiel is. De meesten van ons hebben een gespannen onderrug, zonder dat we dat in de gaten hebben overigens. Als spieren continu zijn aangespannen dan laten ze moeilijk los. Is er geen beweging in te krijgen. Juist die bewegingsruimte die we nodig hebben voor de adem. Dus de onderrug heeft juist ontspanning nodig. De voorkant, de onderbuik is vaak helemaal slap. Als spieren helemaal slap zijn kunnen ze ook niet meer loslaten. De onderbuik dient dus juist getraind te worden. En de bekkenbodem voegt zich naar die voor- en achterkant, de voorzijde van de bekkenbodem is vaak te slap, de achterkant te gespannen. Het afzonderlijk aan- en ontspannen van de kringspieren in de bekkenbodem brengt de bekkenbodem in de juiste tonus om de adembeweging toe te kunnen laten. Dan kunnen we de adem van onderaf ervaren en zijn we in verbinding met open aandacht, die ruimte waarin zowel het prettige als het onprettige tegelijkertijd kan verschijnen.

Als we vanuit ontspanning ademen dan ervaren we de adem van onderaf. Die natuurlijke, vrije adem die zijn oorsprong heeft in de onderkant van de romp. Ontspannen betekent loslaten van lichaam en geest. Loslaten van de spieren in het lichaam, maar ook loslaten van de identificatie met het denken en voelen. M.a.w. onthechten.

Om een voorbeeld te geven, als we een yoga houding aannemen dan ga je tot daar waar je een rekking, een strekking, inspanning, misschien een ongemak ervaart. Onze neiging is om ons te verzetten tegen dat ongemak en ons vast te grijpen aan gemak. Die neiging , die reactie is zo razendsnel dat we dat nauwelijks doorhebben. Maar juist die reactie is vanuit gehechtheid, vanuit identificatie met dat wat je ervaart, in dit geval dat ongemak. Dus wat we te doen hebben is het uiteen rafelen van dat hele proces zodat we ons bewust worden van die ingesleten neiging. En dat doen we door heel wakker en alert het ongemak in de houding waar te nemen zonder er in meegesleurd te worden, enkel registreren en het laten. Zonder er van weg te bewegen, ook niet in aandacht. De verbinding met de adem van onderaf ontspant dan de geest verder en brengt je in open aandacht waarin alles tegelijkertijd kan verschijnen. Zowel het gemak als het ongemak. Onthecht, ontspannen, in verbinding met jezelf.

Als we aan ademen denken dan denken we aan inspanning. We zeggen dan ook ademhalen, alsof we adem zouden moeten halen, alsof we daar iets voor moeten doen, ons daarvoor moeten inspannen. Maar als we ons inspannen om te ademen, dan spannen we onze ademspieren aan en als we spieren aanspannen dan verkorten we de spieren en dat betekent dat we de ademruimte in ons lichaam verkleinen. Terwijl er juist bij de inademing ruimte nodig is in het lichaam. Dus vanuit ontspanning, vanuit het loslaten van spieren kan de adem vanzelf het lichaam in stromen. Dat is een hele andere kijk op ademen, zeker als je het wel eens benauwd hebt of Carapatiënt bent dan is de neiging al gauw om je in te spannen om nog te kunnen ademen. Het helpt dan om te weten dat ons onwillekeurig systeem het ademen regelt, net zoals het onze hartslag regelt. Het ademt in ons, niet ik. Hoe minder die ik zich ermee bemoeit, zijn best doet, in grijpt, hoe meer we het overgeven aan het systeem, hoe meer we kunnen ontspannen, hoe vrijer en natuurlijker de adem zal zijn. En dan zul je de adem van onderaf ervaren in plaats van bovenaf. Dan is er een vrije, natuurlijke adem die start in de bekkenbodem, de onderbuik en de onderrug en van daaruit tot in de onderste ribben (de flanken), de borst, de sleutelbeenderen en de keel. De longen worden dan optimaal gevuld. Als we ingrijpen en adem ‘halen’ dan zullen we de adem van bovenaf ervaren, we tillen de borst en schouders actief op, verkleinen de ademruimte en vullen maar een heel klein gedeelte van de bovenste longen.