Het middenrif is de motor achter de adem. Dat wordt nu heel goed geïllustreerd  in het nieuws waarin blijkt dat Corona patiënten die kortademig zijn, helemaal niets aan hun hart of longen hebben maar waarbij juist het middenrif beschadigd is. Het middenrif is een koepelvormige spierplaat die de romp in tweeën snijdt in een borstholte en een buikholte. Het is de grootste ademspier in ons lichaam. De longen zijn als het ware twee zakjes in de borstholte die zichzelf niet kunnen vullen, dat doet het middenrif. Door naar beneden te bewegen ‘trekt’ het de longen vol met lucht en door terug omhoog te veren ‘duwt’ het de longen leeg. Maar dan moet het middenrif wel vrij zijn om die beweging te kunnen maken. Dat betekent dat bij de inademing de buikwand, bekkenbodem en onderrug ruimte moeten maken zodat het middenrif kan zakken en bij de uitademing weer wat terugkomen zodat het middenrif omhoog veert. ( De adem van onderaf). De onderkant van de romp dient dus gemobiliseerd te worden: de onderrug is vaak permanent gespannen dus die dienen we te ontspannen, de buik is vaak te slap dus die dienen we te trainen en de bekkenbodem dienen we bewust te maken door de kringspieren afzonderlijk te trainen. Voorts hebben we gezien dat we de schouders dienen te ontspannen want gespannen schouders zetten het middenrif vast. Maar ook het midden van de rug en van daaruit de flanken dienen vrij en mobiel te zijn. M.a.w. alle spanning of verslapping in het lichaam blokkeert een optimale werking van het middenrif. Blokkeert een natuurlijke, vrije adem die ons lichaam voorziet van zuurstof en energie en die de geest kalmeert. De adem die ons hele welzijn optimaliseert. 

Als er spanning is in de schouders heeft dit een direct effect op de adem. Opgetrokken schouders of afhangende schouders vanuit een kromme bovenrug, of juist naar achter getrokken schouders vanuit een ‘militaire’ rug zorgen ervoor dat het middenrif op slot zit. En juist het middenrif is de motor achter de adem die goed moet lopen, die vrij moet zijn om optimaal te kunnen bewegen. De meesten van ons hebben chronische spanning in onze schouders zonder dat we dat zelf in de gaten hebben. Pas als we klachten krijgen in onze nek, schouders, armen, polsen en rug, merken we dat er continue spanning is. Aandacht besteden aan het ontspannen en mobiliseren van de schouders heeft dan ook een weldadig effect omdat het de weg naar de adem van onderaf vrijmaakt, het middenrif kan optimaal uitslaan.

Als we inademend de bekkenbodem loslaten en uitademend licht aanspannen stimuleren we de adembeweging van onderaf. Die natuurlijke, vrije adem die ons verbindt met ons zelf. Het beeld van een ballon kan ons daarbij helpen: door bij de inademing de hele onderkant van de romp los te laten kan de ‘ballon’ gevuld worden. En bij de uitademing de spieren wat aan te spannen, te verkorten loopt die ‘ballon’ leeg. Vaak wordt deze manier andersom ervaren dan hoe wij het gewend zijn te ademen. Dat komt omdat we een adempatroon ontwikkeld hebben van bovenaf: bij de inademing heffen we de borst en trekken de schouders op. De navel wordt dan naar binnen getrokken en de bekkenbodem en het middenrif omhoog. Dit verkleint de ademruimte. De adem kan dan alleen maar als hoog worden ervaren, in een klein deel van de longen. Om dit diep ingesleten adempatroon te doorbreken zullen we moeten blijven oefenen met juist het loslaten van de onderkant van de romp, met bijvoorbeeld de focus op de bekkenbodem bij het inademen, en het licht aanspannen bij het uitademen. Zodat we de adem van onderaf gaan ervaren. De adem die onze geest ontspant, de aandacht opent en we helder kunnen zien wie wij zijn en wat wij te doen hebben.