Als we leren ons te verbinden met de zwaartekracht naar beneden, met de draagkracht in ons bekken, dan kan er lichtheid en vrijheid ontstaan naar boven toe in het lichaam. Als we diep geworteld zijn zoals een boom die goed geworteld is en de adem ervaren in de onderste ademruimte dan zullen we lichtheid en vrijheid voelen in die bovenste ademruimte. En dan kunnen we, net zoals die goed gewortelde boom kan groeien en uitreiken met zijn boomkruin naar de hemel, zo kunnen ook wij onszelf ontplooien, onze vleugels uitslaan en verbinding maken met de wereld rondom. De bovenste ademruimte wordt begrensd aan de onderzijde door het middenrif, rondom door de borstkas en aan de bovenzijde door de schoudergordel. De schoudergordel zijn de schouderbladen, de schouderkoppen en de sleutelbeenderen. De gehele schoudergordel zit maar op één punt vast aan de romp, namelijk met de sleutelbeenderen aan het borstbeen. De schouderbladen, ook wel vleugelbenen genoemd in het Fins (begin van onze vleugels!), kunnen vrij van de borstkas bewegen. De schoudergordel zweeft als  het ware luchtig boven de borstkas, als een zijden blouse op een hangertje. Het is een kwetsbaar gebied waar spanning zich gemakkelijk ophoopt met als gevolg dat de schoudergordel als een blok beton ‘vast komt te zitten’ aan de borstkas en de bewegingsmogelijkheden en de vrije adem in dit gebied belemmert. Het vrijmaken van de schoudergordel creëert dus meer ruimte in de bovenste ademruimte, met dien verstande dat we verzonken blijven in de bekkenschaal, verbonden met de zwaartekracht richting de aarde.

Als we meegaan met de zwaartekracht naar beneden, in het staan door het midden van de voetzolen en in het zitten door de zitbeenderen heen de aarde in, dan ontstaat er een kracht via het skelet omhoog, die een moeiteloze oprichting van het lichaam geeft. Dat is een natuurwet. Dat geeft ruimte voor de adem en ruimte in de geest. Maar dan is het wel noodzakelijk dat het skelet goed gestapeld is. En we zien vaak al een eerste onderbreking(knik) in het skelet bij het heiligbeen, omdat we in stand de voeten vaak wat geopend zetten en het gewicht ofwel op de binnenkant of buitenkant van de voetzool plaatsen. En zittend vaak voor of achter de zitbeenderen zitten, wat een ronde of militaire rug geeft met een knik bij het heiligbeen. De houding wordt dan gecompenseerd door buitenliggende bewegingsspieren, die continue aanspannen wat een vrije adem belemmert. Als we de voeten recht zetten met het gewicht gelijkelijk verdeeld over die drie punten in iedere voetzool: de hak, de wortel van de grote en de wortel van de kleine teen, met de knieën, heupen, schouders en oren in lijn boven het midden van de voetzolen en zittend midden op de zitbeenderen met de heupen, schouders en oren in lijn, dan is er doorgifte van die kracht omhoog. Waarin het heiligbeen een belangrijke schakel is. Het is het kruispunt die de wervelkolom met het bekken verbindt. Het gebied van tweede chakra, van genot, angst en fantasie. Als we dit gebied kunnen vrijmaken en versoepelen zodat we als het ware door het heiligbeen heen ademen in die onderste ademruimte, dan kunnen we meestromen met het leven zoals het zich aandient. Dan kunnen we de onzekerheid van het leven aanvaarden en worden we creatief in het juiste meebewegen met de stroom des levens. Vinden we de onzekerheid van het leven, de vergankelijkheid van het leven onaanvaardbaar dan is er angst. En angst zet vast: het lichaam, de adem en de geest. Dan denken we in cirkels, worden we meegesleurd in de waan van de dag. Het mobiliseren en bewustworden van het heiligbeen laat de adem toe in die onderste ademruimte en verruimt en kalmeert de geest. Dan is er verwondering over al wat is.

Als we naar een kleine kinderen kijken die net kunnen zitten dan zien we dat zij kaarsrecht en moeiteloos met een opgestrekte rug zitten. Op het moment dat ze naar school gaan en de hele dag op een stoel moeten zitten verdwijnt dat. Hoe kunnen we die moeiteloosheid in de oprichting terug vinden in onze houding? De sleutel hiertoe is meegaan met de zwaartekracht. Dat is een natuurwet, hoe meer die kracht naar beneden gaat hoe meer er een opwaartse kracht ontstaat die zijn weg vindt door het skelet omhoog. Maar dan dient het skelet wel goed gestapeld te zijn zodat er doorgifte van die kracht is. Heb je de knieën gebogen, het bekken gekanteld, de borst er wat uitgetild, het hoofd naar voren, dan zijn dat allemaal zogenaamde knikken in die keten. Onderbrekingen van die kracht omhoog en dat zullen we dan moeten compenseren met buitenliggende bewegingsspieren. Bewegingsspieren kun je kort en krachtig inzetten maar moeten daarna herstellen. Als ze de hele tijd aanspannen om de houding te dragen zonder herstel dan komen er chronische klachten. Dus meegaan met die zwaartekracht, zittend door de zitbeenderen heen en staand door het midden van de voetzool. De knieën , heupgewrichten, schouders en oren in één lijn boven het midden van de voetzool. Dan komt er ruimte en lichtheid in de houding die nu gedragen wordt door het skelet en die dieper gelegen houdingsspieren. Lichtheid en ruimte voor de adem. Met de nadruk op die onderste ademruimte die dient als een ademsteun. Want als je de adem kan ervaren in de onderste ademruimte, in de onderbuik, de bekkenbodem en de onderrug, weet je zeker dat er een verticale adembeweging kan zijn tot in de bovenste ademruimte, maar ook een horizontale adembeweging, vanuit de middelste ademruimte zijwaarts tot in de ellebogen. Dan is het lichaam vrij, de adem vrij. De geest vrij en kalm.