We zijn aan het vasten om inzicht te krijgen in onze geconditioneerdheid. Hoe vast zitten we nou eigenlijk in ons denken en doen?  Er zijn enkele valkuilen in het vasten waardoor we nog geen inzicht krijgen. Bijvoorbeeld als we de ene geconditioneerdheid vervangen door de andere: mijn kopje koffie met koek waarop ik vast heb ik vervangen door een kopje thee met fruit. Wellicht beter voor mijn gezondheid maar ik krijg nog steeds geen inzicht in mijn conditioneringen. Of als we de ene dag vasten en de andere dag niet. Met steeds weer een keuzemoment. Dan is er steeds weer een discussie met jezelf, een verhaal gaande. Of als we het ‘vergeten’. Of twijfelen, wat zal ik nu doen. Of als we het proces gaan analyseren en proberen te begrijpen. Dan word het denken erbij betrokken om inzicht te verwerven. Maar het denken kan er niet bij betrokken worden omdat het denken zélf geconditioneerd is. Simpelweg omdat we een verleden hebben. We zijn in bepaalde omstandigheden geboren en opgevoed, we zijn opgegroeid als man of vrouw enz. enz. Dat alles heeft het denken geconditioneerd. Zolang er een verhaal is aangaande je geconditioneerdheid verwerven we geen inzicht. Dus wat we te doen hebben is de geest verstillen om zo voorbij het denken te gaan. In het dagelijkse leven kunnen we dat doen door bijvoorbeeld werkelijk te luisteren, zonder meteen je eigen verhaal erover heen te gieten. Hoe vaak luisteren we niet terwijl we al meteen een oplossing voor de ander bedenken om maar goed te doen of goed voor de dag te komen. Of tijdens een opleiding waarbij je bij het luisteren meteen slimme vragen bedenkt om te laten zien wat een goede leerling je bent. Of om altijd het laatste woord te hebben…. Oefen echt luisteren, met open aandacht, zonder verhaal. Of echt kijken. Hoe vaak wandel ik niet in de duinen en heb ik meer dan de helft gemist omdat ik in mijn hoofd zat. Echt kijken, zonder verhaal, met open aandacht. Zo ook in het proces met vasten, alleen maar gewaar-zijn van je uitvluchten, je gevecht, je smoesjes, je twijfels, je vergeetachtigheid, je geconditioneerdheid van het denken. In de Yoga beoefening leggen we de wervelingen van de geest o.a. stil door bewust te verblijven in de pauze ná de uitademing. De pauze na de uitademing is een natuurlijk meditatief moment waarin de geest stil is. Door steeds meer de adem te laten, steeds minder een ik die zich daar mee bemoeit, komt de adem in zijn natuurlijke staat: in, uit, leeg. Is er steeds een moment van verstilling na de uitademing. Is er steeds meer ruimte voor werkelijk zien, voor inzicht.