Een natuurlijk ademritme heeft een inademing, gevolgd door een uitademing gevolgd door een pauze, die telkens vloeiend in elkaar overgaan, als in een cirkel. Een drie-eenheid waarbij de één niet zonder de ander kan, de één de ander opwekt. Inademen is energie opdoen, ontvangen, leven: onze eerste ademtocht in het leven is een inademing. Uitademen is loslaten, geven, sterven; onze laatste ademtocht is een uitademing. De pauze na de uitademing is bestendigen, blijven, enkel zijn, leeg en stil. Waarin er weer ruimte komt voor een inademing enz. enz. Zoals het leven dat een scheppende kracht, een vernietigende kracht en een behoudende kracht heeft, mooi verbeeld in Brahma, Krishna en Vishnu, waarbij de één niet kan bestaan zonder de ander.

Het is van groot belang dat de adem vrij is, het ritme van de adem in balans, want de adem is de drager van prana , levensenergie. Het natuurlijke ademritme de ruimte geven doen we door ons er niet mee te bemoeien. Want hoe meer er een ik is die van alles moet of van alles wil, hoe meer we ingrijpen op die natuurlijke ademstroom. Hoe meer we aannames en gewoontepatronen volgen en de teugels strak in handen willen houden, hoe meer we ‘ikken’ zou je kunnen zeggen, hoe meer het ademritme verstoort wordt. Als er dan nauwelijks een uitademing en helemaal geen pauze meer is, dan raken we uitgeput en opgebrand. We nemen niet of nauwelijks prana op. Het gaat er dan ook om dat we steeds meer vertrouwen ontwikkelen dat hét ademt in ons, steeds minder een ik, die zich ermee bemoeit. Het sleutelwoord is hier dan ook: laten. De inademing laten komen, de uitademing laten gaan, de pauze toelaten. Het niet-doen. Een uitdaging in onze doe-maatschappij. En dan helpt het om de adembeweging letterlijk te voelen in het lichaam: het uitzetten bij de inademing, het terugkomen bij de uitademing en het blijven in de pauze. Hoe staat het met jouw ademritme zo gedurende de dag? Kun je dat met open en nieuwsgierige aandacht waarnemen?

De middelste ademruimte, het gebied rondom het middenrif, is het kruispunt van de verticale adembeweging en de horizontale adembeweging. De verticale adembeweging vanuit de onderste ademruimte, waar we geborgenheid en verbinding met de aarde ervaren wordt doorgegeven door het middenrif naar de bovenste ademruimte alwaar we vreugde en verbinding ervaren met de kosmos. De horizontale adembeweging vanuit het midden van de romp, de ribbenring rondom het middenrif, is de verbinding met de wereld binnen en buiten ons. Het is dus van groot belang dat het kruispunt vrij is, zodat er een balans kan zijn tussen beneden en boven, aarde en hemel, maar ook tussen binnen en buiten. We zouden beneden en boven kunnen vergelijken met een luchtballon: de bovenste ademruimte is de ballon die alleen maar wil stijgen. Als we geen tegenwicht leggen in het mandje eronder (de onderste ademruimte) dan stijgen we op, worden we zweverig. Als we te veel gewicht in de mand leggen worden we te zwaar, te geaard en komen we niet meer in beweging. Maar ook binnen en buiten: als we te veel naar binnen gekeerd zijn verslapt de ribbenring, de rug wordt rond, de ribbendriehoek klein. Als we te veel naar buiten gekeerd zijn dan ontstaat er spanning in de rug en de ribbendriehoek is uitgerekt. In beide gevallen is de ribbenring niet vrij. Ook stress en het klemmen van de armen belemmert een vrije beweging van de ribbenring en dus een optimale uitslag van het middenrif. Als we onze fysieke en mentale houding aanpassen zodat de middelste ademruimte vrij is, zijn we zowel goed geaard in onszelf zodat we kunnen groeien en onszelf kunnen ontplooien en tegelijkertijd hebben we verbinding met de ander en onszelf. Zijn we niet te verlegen en onzeker, maar ook niet te luidruchtig en arrogant. Zijn we in balans. Dan kan de adem ons kalmeren en vitaliseren.

De onderste ademruimte is onze basis van waaruit de adem naar beneden ons verbindt met de aarde en de adem omhoog ons verbindt met de wereld en de kosmos. Een zogenaamde verticale adembeweging tussen de onderste en de bovenste ademruimte, waarbij de middelste ademruimte het kruispunt is. Want van daaruit is er ook een horizontale adembeweging die de verbinding tussen buiten en binnen tot stand brengt. De middelste ademruimte is het gebied rondom het middenrif, die hele ribbenring die gevormd wordt door aan de voorzijde de ribbendriehoek, de flanken aan weerszijden en de ribben aan de rugzijde. Met in de ribbendriehoek daar wat naar binnen de zonnevlecht die fungeert als een antenne naar de buitenwereld. Als die ribbenring slap is zie je dat de ribbendriehoek klein en naar binnen getrokken is, de rug wat rond, wat vaak het geval is bij introversie. Bij extraversie staat de ribbendriehoek ver open en de rugzijde rondom de nierstreek onder spanning. In beide gevallen is de ribbenring niet vrij wat een grote belemmering vormt voor een vrije beweging van het middenrif. Ook het klemmen van de armen bij stress belemmert die vrije beweging van het middenrif. Het middenrif is de grootste ademspier in het lichaam. Het is een koepelvormige spierplaat die vastzit aan het borstbeen, de ribben en de lendenwervels en snijdt de romp doormidden. Bij de inademing spant het middenrif aan, de koepel vlakt af, als een paraplu die opent, de ribbenring zet uit, de longen worden gevuld. Bij de uitademing ontspant het middenrif in zijn originele koepelvorm, de ribbenring komt terug, de longen leeg. Het is dus van groot belang dat de ribbenring vrij is en er balans is in ons contact met binnen en buiten. De natuurlijke adembeweging kan dan zijn weg vinden in ons lichaam om ons optimaal te vitaliseren.