We hebben moeite met afscheid nemen. Afscheid nemen is loslaten. In feite is alles in het leven loslaten, want alles is continue in beweging, in verandering. Zoals Boeddha het diepe en belangrijke inzicht had: alles is vergankelijk. Maar daar hebben we moeite mee, we willen vasthouden. We maken dan ook van het leven een continuïteit, één doorlopend verhaal. En als dan iets plotsklaps verandert zijn we teleurgesteld, boos of verbaasd. Deze emoties ontstaan uit het verhaal wat we geconstrueerd hebben in ons hoofd, we worden dan geleefd door ons denken, onze constructies. Niet in contact met dat wat er werkelijk is, namelijk verandering en vergankelijkheid. Bovendien plakken we op alles etiketten, oordelen we, wat ons nog verder vast zet in ons denken. Als we in meditatie stilzitten vinden we dat goed, als ons denken heel onrustig is in meditatie vinden we dat slecht. Als we lang in de yogahouding kunnen blijven vinden we dat goed, als we niet zo ver voorover kunnen buigen vinden we dat slecht. Als we diep in de onderbuik ademen vinden we dat goed, als we hoog en kort ademen slecht…en ga zo maar door. Yoga nodigt ons uit ons te bevrijden van onze oordelen, onze constructies. Niet door het te onderdrukken maar juist door helder te zien dat we dit doen. En dan helpt het om ons te richten op de uitademing, want in de uitademing ontspant het lichaam maar ook de geest. Een ontspannen geest is een ruime, open geest die als het ware uitzoomt en niet alleen het ongemak ervaart maar ook het gemak. Niet alleen de inspanning ervaart maar ook de ontspanning. Zonder je te verliezen in het één of het ander. Met een open transparante geest kunnen we helder zien.