De manier van beoefening op onze yogamat is een afspiegeling van hoe wij omgaan met het dagelijkse leven. En als we die beoefening op de yogamat onder de loep nemen kun je er vanuit gaan dat de meesten van ons vermijdend oefenen. Of we nu terughoudend en voorzichtig oefenen, of heel erg ons best doen, of zonder aandacht oefenen, in alle gevallen is dat vermijdend. Door onze identificatie met de herinnering hoe het was, of onze identificatie met de projectie in de toekomst hoe we willen dat het wordt vermijden we dat wat is in het hier en nu. Vermijden we het onprettige en proberen we het prettige vast te houden. In die onmogelijke conditionering zitten we vast. Want het prettige is niet vast te houden en het onprettige niet te vermijden. Om ons nu te bevrijden van dit vermijdend oefenen kunnen we naar binnen keren in dit lichaam bij de adem, want het lichaam is hier en de adem nu. Keren we steeds terug in die nu-ervaring. Die steeds vaker maar ook steeds langer beleeft kan worden. En in dat nu is het volkomen stil, rustig en vredig. Is er een volledig aanvaarden. Maar ook een diep gevoelde vreugde. Verwondering over het leven dat zich manifesteert door ons heen. Ondanks of beter gezegd dankzij mijn schouderblessure kan ik de bewegingsbeperking ervaren, maar ook de bewegingsmogelijkheden die er nog zijn. Ben ik dankbaar voor dat wat er is, omdat ik mij niet laat meeslepen in de vergelijking met hoe het was of met het verlangen hoe ik wil dat het zou zijn. Dankzij de pijn ben ik bewust geworden van geen-pijn. Is er een diepe vreugde voelbaar geworden dat ik leef, dat ik beweeg, dat ik adem. Vreugde en dankbaarheid.