Misschien merk je bij jezelf dat je wat vaker terugdenkt aan hoe het was voor de Coronacrisis, herinneringen dat je kinderen naar school konden gaan, dat je naar je werk kon gaan en samen kon werken met je collega’s zonder afstand te houden, dat je met vrienden naar een restaurant kon gaan, of naar de film, of naar de yogales…. En dan zou je wel eens een enorm verdriet kunnen voelen. Verdriet over dat wat was. Als je je identificeert met die herinneringen, door blijvend te verlangen naar hoe het was, of als je je identificeert met het verdriet door het weg te duwen of er in op te gaan, dan missen we het heldere inzicht wat deze Coronacrisis ons geeft: namelijk dat alles vergankelijk is.

Hetzelfde geldt voor de verwachtingen en fantasieën over hoe het zal zijn over enkele maanden. Misschien wil je die film alvast naar voren spoelen om te weten of iedereen nog gezond is en hoe je financiële situatie er dan uitziet. Als je opgaat in die verwachtingen of fantasieën dan zou je wel eens grote zorgen kunnen maken. En is het inzicht versluiert dat iedere dag als nieuw is. Een nieuwe kans, een onbeschreven blad. Identificatie met het verleden en de toekomst versluieren onze geest. Patañjali schrijft in de Yoga Sutra’s dat Yoga het stilleggen van de wervelingen van de geest is zodat het ziende thuis komt in zichzelf. Herinnering en fantasie zijn wervelingen die onze geest versluieren. De geest is onrustig in deze tijd en die geest kunnen we kalmeren door telkens de aandacht naar de adem in het lichaam te brengen. Zodat we telkens terugkomen in het hier en nu: het lichaam is hier en de adem is nu. In verbinding met dat wat werkelijk is en niet met dat wat was of zal zijn. Er is alleen maar dit. Het hier en nu.