Al enige tijd heb ik een blessure in mijn rechterheup. In de meivakantie dacht ik: rust zal me goed doen, het gaat wel over. Ook ben ik erg bedrijvig geweest in helende oefeningen te doen, want: ik wil deze blessure niet. Maar ik begon te merken dat op deze manier deze blessure nooit over zou gaan. Ik was bezig die heup af te scheiden als een ding wat even beter moest worden. Maar de geest is niet te scheiden van het lichaam, het lichaam niet van de geest. Dat is wat yoga ons leert: over het non-dualisme, waarin we pijn alleen maar kunnen ervaren omdat we niet-pijn hebben ervaren. In de ervaring van pijn zít de ervaring van niet-pijn. Hetzelfde geldt voor stijfheid, die ervaring is niet zonder souplesse, hoe weet je anders dat je stijfheid ervaart? In de ervaring van spanning zit ontspanning. In opgeslotenheid ruimte. Ik begon te merken dat als ik tegelijkertijd de opgeslotenheid van pijn en de ruimte van niet-pijn in het lichaam kan ervaren er als vanzelf een volledige integratie en acceptatie ontstaat van de blessure. En van daaruit het inzicht in wat het lichaam mij verteld, over het lichaam, over de geest.